Και ύστερα;

Ξαφνικά ,ίσως βέβαια όχι και τόσο μιας και πάντα υπάρχει μια προειδοποίηση ή έστω προαίσθημα, νιώθεις μια μεγάλη οδυνηρή απώλεια. Αρχίζεις να νιώθεις μίσος, πόνο, θυμό, οργή. Μίσος πρώτα για τον εαυτό σου γιατί ποτέ δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι πως κουβαλάς μέρος της ευθύνης. Πόνο γιατί η απώλεια ενός αγαπημένου ή το κόψιμο ενός δεσμού με κάποιο άτομο πάντα φέρνει και λίγο και από αυτόν. Θυμό για όλα όσα ήθελες να κάνεις όσο αυτός υπήρχε στην ζωή σου αλλά τώρα είναι αδύνατον να τα ζήσεις ή για όλα όσα θα μπορούσες να κάνεις και απλά δεν τα είχες σκεφτεί. Οργή για την αιτία που στα στέρησε όλα αυτά και για την αδυναμία σου να την εμποδίσεις, αν και ορισμένες φορές αιτίες όπως ο θάνατος δεν είναι στο περιθώριο των δυνάμεων σου. Και πάλι όμως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να εμποδίσεις το αίσθημα αυτό.

Περνά όμως ο χρόνος. Άλλοτε ποιο γρήγορα και άλλοτε απλά είναι αδύνατον να μετρηθεί. Και ύστερα; Τι γίνεται ύστερα που ο μαζί με τον χρόνο περνά με τον ίδιο ρυθμό και ο πόνος; Συνεχίζεις να ζεις στο σκοτάδι εκεί που ο πόνος την απώλειας σε οδήγησε και τραβά την δύναμη του ή προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου και να αρχίσεις πάλι να αναπνεύσεις; Φυσικά το πρώτο μονάχα σε πιο βαθύ σκοτάδι οδηγεί πράγμα που μπορεί να στερήσει πολλές από τις χαρές που υπάρχουν στην ζωή και καταστρέφει και τον ίδιο που το νιώθει. Το δεύτερο πάλι είναι δύσκολο αρκετά μιας και οι αναμνήσεις μπορούν να σε βυθίσουν τόσο βαθιά μέσα στην "θάλασσα" που τίποτα και κανείς δεν θα μπορεί να σε φτάσει.

 Αλλά πρέπει να βρεθεί η δύναμη για να συνεχίσεις, να σταθείς όρθιος, να πολεμήσεις για να κλείσει το κενό στο στήθος σου.

Stand up be strong,

Know right from wrong,

Forever hence,

Believe yourself.